Żadnych SMS-ów. Żadnych telefonów.
Ich konta w mediach społecznościowych zniknęły z dnia na dzień.
Próbowałam skontaktować się z jej rodziną, ale wyprowadzili się już kilka miesięcy temu.
Czułam się, jakbym straciła nie tylko pieniądze, ale i część swojej historii – osobę, która kiedyś była niemal moją siostrą.
Przez lata powtarzałem sobie, że musi być jakiś powód.
Może miała kłopoty. Może kiedyś zadzwoni.
Ale nigdy tego nie zrobiła.
Trzy lata później
Czas złagodził gniew, ale nie ból.
Poznałam Ryana Cartera – łagodnego, niezłomnego i nieskończenie dobrego – i po raz pierwszy od lat poczułam się znów bezpieczna.
Spotykaliśmy się, zakochaliśmy i postanowiliśmy wziąć ślub w małym ogrodzie na obrzeżach San Jose.
To był idealny dzień – promienie słońca prześwitywały przez drzewa, w tle słychać było delikatny jazz, a przyjaciele śmiali się przy szampanie.
Aż do momentu, gdy przy bramie zatrzymała się biała Tesla.
Drzwi się otworzyły i wyszła kobieta w kremowej, designerskiej sukience, czerwonych szpilkach i ciemnych okularach przeciwsłonecznych.
Jej perfumy wypełniły powietrze, gdy podeszła do mnie.
Moje serce się zatrzymało.
To była Hannah.
Uśmiechnęła się, jakby nic się nie stało i wręczyła mi grubą kopertę.
„Gratulacje, Amy” – powiedziała cicho. „Zasłużyłaś na ten dzień”.
Zamarłam. Wszyscy goście wokół nas gapili się na mnie, gdy ją otwierałam.
W środku nie było żadnej kartki, żadnego prezentu – tylko złożona kartka papieru.
Na początku myślałem, że to list z przeprosinami.
Ale nie.
To był wyciąg bankowy .
Na stronie widniał niedawny depozyt w wysokości 8000 dolarów – dokładnie tyle, ile jej pożyczyłem.
W polu na notatki widniał napis:
„Spłaciłem z odsetkami. A ty… jesteś mi winien przeprosiny. – H.”
