Hannah i ja byłyśmy nierozłączne od czasów studiów.
Byłyśmy dwiema dziewczynami z małego miasteczka w Oregonie, dzieliłyśmy ciasny pokój w akademiku UCLA. Żyłyśmy na makaronach instant i używanych meblach, a nocami śniłyśmy o tym, żeby coś osiągnąć.
Po ukończeniu studiów nasze drogi życiowe poprowadziły nas w różnych kierunkach.
Znalazłem pracę księgowego w San Francisco.
Hannah została w Portland, pracowała w sprzedaży i mieszkała w małym mieszkaniu w centrum miasta.
Mimo to rozmawialiśmy przez telefon co tydzień i opowiadaliśmy sobie historie o długich dniach pracy i małych rzeczach, za którymi tęsknimy w domu.
Pewnego wieczoru otrzymałem wiadomość, która wywołała u mnie mdłości.
„Amy, potrzebuję twojej pomocy. Mój ojciec jest chory, a dach naszego domu właśnie się zawalił. Obiecuję, że oddam ci pieniądze w ciągu roku”.
To nie była łatwa decyzja.
Pieniądze – nieco ponad 8000 dolarów – stanowiły całe moje oszczędności.
Ale ona była moją najlepszą przyjaciółką.
Więc wysłałem.
Hannah płakała do telefonu i nazywała mnie „najlepszą osobą, jaką kiedykolwiek poznała”.
A potem… zniknęła.
